3

płonę, artystycznie płonę przez galaktyk lata. zostawiając światła świata daleko za czubkiem swego nosa i końcem superego, paskudnego i mojego. tak prosto i po prostu, naturalnie i przedrefleksyjnie nie szukając i nie podążając; jestem płodzącą to, właśnie jak mi się jawi to – a właściwie zjawia. znoszę granicę między „wykluczające” a „zaprzeczające”, nie z celowości – to oczywistości. gdzie rzeczy piękne dotykają brudu – niezapomniana rozterka spisana w powieść do czytania, a nie blogowania. świat materialny, do którego dociera świat niematerialny. co z tego będzie? to.

a to będzie materią – materii zmysłowej i przedmiotu myśli to’.  niech żyje albo nie żyje. niech będzie trwające w swojej formie. niech pasuje do lub nie przypasuje się żadnej normie. to jest ten właśnie moment – ten tylko moment – powszechny a jedyny.

dotwarzam do telosu.

powstaje, tworzy się i jara się Ona. swobodnie i płynnie.

pędem wyobrażeń ogarnięta staję się nieprzystępna dla otaczającego świata. puk puk, tak właśnie otwierają się wrota do mojej nadrzeczywistości. nie wybrane i konkretne, ani nie wybranej i konkretnej. onanizmu-surrealizmu? pochłonięta i pochłaniająca.

chcę zaprosić Cię do każdego świata mojej wolnej – w rozumieniu: autotelicznej sztuki. nie zdeterminowało jej „jak się rzeczy mają”,  zaproszeni, niechciani i niewyobrażani goście witają. daję sobie rzetelnie przekazać Tobie akt, nie czysty, ale najcenniejszy – właśnie takiśmaki. punktysrumpty. cała pozostała wartość poznawcza jest tylko aksjologiczna – to ważne i może być miłe. cudownie zawiłe.

zaczynam od nieocennej ważności swojego  t o; oddaję uniwersum.